Sessiz Direnişin Çiçekleri: Kum Zambakları Billurkent’te Göz Kamaştırıyor

Bursa Vatan Medya Gurubu köşe yazarı Zeki Baştürk makalesinde;

Bursa Vatan Medya Grubu – Doğa & Yaşam

Altın sarısı kumların üzerinde sabahın ilk ışıklarıyla başlayan bir yürüyüş… Hafif esen deniz meltemi, Billurkent kıyılarını okşarken insanı başka bir âleme götürüyor. Ve işte o an, göz kamaştıran bir güzellik beliriyor: Kum zambakları…

Sahilin narin çizgisinde, Billurkent’ten Perili Köşk’e kadar uzanan kıyı boyunca açan bu zarif çiçekler, doğanın en sessiz ama en güçlü direnişini sergiliyor. Ne bir bahçıvan eli değmiş onlara, ne de bir sulama borusu… Doğanın kalbinden gelen güçle, yalnızca güneşin, kumun ve rüzgârın koynunda yaşıyorlar.

Kum zambakları, sadece bir çiçek değil; aynı zamanda saflığın, zarafetin ve dirençli yaşamın sembolü. Yüksek sıcaklıklara, tuzlu havaya ve kuraklığa inat, dimdik ayakta duran beyaz taç yapraklarıyla, bizlere doğanın mucizesini fısıldıyorlar.

Sessiz ama kararlı… kırılgan ama güçlü…

Bu kıymetli güzelliklerin korunması, doğaya duyduğumuz saygının ve sorumluluğun bir göstergesi olmalı. Çünkü her bir kum zambağı, yaşamın ve umudun Billurkent kıyısındaki beyaz çığlığıdır.

Unutmayalım: Onlar, bakirliğin ve özgürlüğün sessiz çiçekleri… Ve biz onlara tanık olma ayrıcalığını yaşıyoruz.

KUM  ZAMBAKLARI :
Sessiz Direnişin Çiçekleri

Kum zambakları,  hem doğanın bir mucizesidir hem de direncin, saflığın ve güzelliğin simgesidir.

Billurkent’in altın rengi kumlarında bir sabah yürüyüşü…
Deniz, yumuşak bir esintiyle kıyıyı okşarken, birden gözüm o beyaz mucizelere ilişti: kum zambakları. İncecik saplarıyla rüzgâra karşı dimdik duran, güneşin kavurucu sıcaklığına aldırmadan açan, sessiz ama gururlu çiçekler…

Billurkent’in sahilinde, denizle kumun buluştuğu o narin çizgide beyaz çiçekler açıyor: Kum zambakları. Billurkent’ten Perili Kösk’e uzanan kıyı boyunca güzelliklerini sunuyorlar herkese.  Ne bir bahçıvan elinin dokunuşuyla, ne de bir sulama borusunun desteğiyle… Kendi kendilerine  yaşama tutunuyorlar.
Doğanın bir mucizesi onlar. Sessiz, zarif ve dirençli.

Onların sessizliği, bizim gürültümüzün gölgesinde kalıyor. İnşaat makinelerinin uğultusu, denizin sesini bastırıyor artık. Tatil siteleri büyüdükçe, kum zambaklarının yaşam alanı küçülüyor.
Kıyılar betonla kaplanırken, doğa bizden uzaklaşıyor; biz ise uzaklaştığımızın ayırdında bile degiliz.

Kum zambaklari, bu toprakların en eski  öyküleridir.
Kökleri derinlerde, suyun az olduğu yerlerde bile yaşamı seçer. Güneşin kavurduğu, rüzgârın hırpaladığı kumlarda bile güzelliğini korur.
O, yaşamın en yalın ve en onurlu direnişidir.

Belki de biz insanlara anlatmak istediği vardır:
Gerçek güzellik, doğaya karşın değil; doğayla birlikte var olur.
Bir sahil düzenlemesi uğruna yok edilen her kum zambağı, aslında bir parçamızın da yok oluşudur. Çünkü doğayı yitirdikçe, içimizdeki inceliği ve güzelliği  de  yitiriyoruz.

Billurkent’in sahilinde o beyaz çiçekleri gördüğümde, umutla karışık bir hüzün duyuyorum.
Bir yanım seviniyor hâlâ açabiliyorlar diye…
Bir yanım korkuyor, bir gün tamamen yok olacaklar diye.

Bu zarif bitkiler, doğanın direniş ruhunu taşır. Onlar, “buradayım” der gibi yükselir kumların içinden. Ne verimli bir toprak isterler, ne gölge, ne de fazla su. Yalnızca biraz umut, biraz da yaşam ısrarı… İşte bu yönüyle kum zambakları, bana insanın içindeki dayanıklılığı anımsatır.

Bir yanıyla zarafet, bir yanıyla direniş… Tıpkı yaşamın kendisi  gibi. İnsan da çoğu zaman kum zambakları gibidir aslında. Kurak zamanlarda, yalnızlıkta, yorgunlukta bile yaşama tutunur. Güzelliğini kimse görmese de kendi içinde açar; sessizce ama kararlılıkla.

Kum zambaklarının beyazlığı, denizin mavisine karşı bir umut lekesi gibidir. Kıyının rüzgârında savrulan her yaprak, yaşamın kırılgan ama ısrarlı varoluşunu anlatır. Ve ben her defasında bu çiçekleri gördüğümde şunu düşünürüm: Doğanın en güzel dersleri sessizdir. Tıpkı kum zambaklarının, direnişi zarafetle anlatışı gibi…

Kum zambakları sessiz ama anlamlı bir çağrı yapıyor bize:
“Beni koru, çünkü ben sadece bir çiçek değilim; senin vicdanının beyazıyım.”

Zeki BAŞTÜRK