Elini açarken, sanki bir ülkenin acısını gösteriyordu…Bir elin içinde yorgunluk, bir parmakta umut, diğerinde sessiz bir isyan vardı.Yüzündeki çizgiler, bir sonbahar yaprağının damarları gibi derinleşmişti. Her biri ayrı bir hikâyeyi anlatıyor, her biri ayrı bir kaybı fısıldıyordu. “Sonbahar gibiyim,” dedi sessizce.“Ne tam ölüyüm, ne de diri…Yapraklarım birer birer düşüyor ama...